In het decembernummer van Tweestromenland staat een mooi artikel van Hans Eerdmans over de geschiedenis van Keent. Zeer de moeite waard om te lezen. Het artikel wordt afgesloten met een bekend gedicht van Ries van Haren. Het gedicht geeft een heel mooi tijdsbeeld van Keent in de eerste helft van de vorige eeuw, nog voordat Balgoy en Keent door de maaskanalisatie van elkaar werden gescheiden.
Keentse keuters en markttuinders
Ze woonden samen met hun gezin op keuterijtje.
Bertuske Kocken was boerenknecht geweest en Mieke un Balgoyse meitje.
Eind vorige eeuw waren ze in Balgoy getrouwd
En begin 20e eeuw naar Keent gesjouwd.
Naar een keuterijtje van anderhalve morgen groot
Dat net voldoende was voor hun 6 kinderen te eten brood.
Het was omringd door smalle droge sloten.
Daar langs stond een rij oude walnoten.
Verder nog sterappels, pruimen en verschillenede soorten peren.
Daar omheen een meidoornhaag, die ze twee keer per jaar moesten scheren.
Ook hadden ze een grote moestuin en 5 akkertjes land
Voor rogge, haver, gerst, mangelen en piepers navenant.
Met 2 kuuskes, 3 varkens, 12 kippen en een sana geit,
Hadden ze zoveel te doen en konden goed hun energie kwijt.
Iedere avond baden ze het rozenhoedje
En voor het slapen gaan aten ze een pan gebakken piepers als toetje.
Van wat ze teveel teelden is veel naar de Nimweegse mert gegaan.
Als markttuinders onderhielden ze zich in hun bestaan.
Vooral in de zomer met groente, vooral augurken en bonen
En op de herfst aan wat fruit en piepers en noten.
Ze liepen vaak naar die Nimweegse mert.
De voerman vervoerde hun spullen met kar en pert.
's Maandags 's morgens voor dag en dauw vertrok de hele karrevaan
Vanuit Keent over Balgoij op Nimwegen aan:
Den Toet, Chriest Diemers, Hanneske van Eldonk en den Draad voorop,
daarna Jan den Boer, Peffer, De Schampe, de Atjes en Thys van der Aa,
Hent de Mulder, Bekkers en Dekkers, van Goalen, Frans van Sientje en de Sigbertjes,
De Fuuke, de Schraaf, de Wiebes, de Zwamme en de Dinniskes,
De Willemkes, de Petjes en soms ook Manus en Pet de smid,
En achteraan reed Tinnuske Puf, die hai de luiste hit.
Broeren stond dan al vaak op den diek te kieken,
Of was aan 't moalen, of stond onder de meulewieken.
Maar ook Job Kersten en den Hoekse Jan gingen vaak mee,
Om den drank aan te vullen voor 't "Kentse Café".
Zelfs Bart Peters, van Bellekum en de Zwarte Hand hadden een hele partij,
Van de 10 waren 9 keren ook de vrouwen erbij.
Op de heenweg werd zelden of nooit gepauseerd,
Wel als ze terugkwamen, bij de 'Teersdiek" werden de kelen gesmeerd
Ook de paarden kregen dan te drinken, en wat voor de hap,
Van de verdienste van de markttuinders, verdween veel achter de tap.
Van de 'Teersdiek" af naar Keent, werd er op de karren gerust,
Die waren toch leeg, behalve de meegenomen fust.
Die bestond uit manden, bussels, kurven en een boodschappentas,
De vrouwen droegen vaak een uzzik, de "minse" unne (dikke) jas.
Toch hadden ze van die tocht naar de mert maar zelden spijt,
't Was een sociaal gebeuren, en konden ze ook hun eieren kwijt.
Al hoe wel, Bertuske secuur en zuinig was,
Bracht Mieke altijd mee, een goed gevulde boodschappentas.
Dat ging zo door, tot de "Domeinen" Keent op gingen kopen,
Dus toen was het voor de markttuinders afgelopen.
Bertuske en Mieke zijn toen naar 'Woord" gegaan.
Ze waren voort oud en konden welverdiend rusten gaan
Ze hebben nog vaak gelachen, maar ook geweent,
Hun ziel en hun leven, lag toch in dat Balgoyse Keent.
Met de "Nieuwe Maas" kwam Keent aan de Brabantse kant,
En bleven er nog een vijftiental boeren over, met grotere stukken land.
Die historie is niet terug te draaien,
De nieuwe Keentenaren gingen ook anders zaaien.
Ook de keinder van Bertuske en Mieke, zijn hun weegs gegaan,
En bouwden elders een ander of boeren bestaan.
En zo, kun je dit gedichtje lezen of bekieke,
Gemaakt door een nakomeling van Bertuske en Mieke.